Ze zuchtte, maar grinnikte tegelijkertijd om zichzelf. Alle “tabbladen” stonden weer open, zoals haar vriendin het zou omschrijven. De taart voor de verjaardag van haar dochter, de stukken voor de meeting van morgen, de appjes van vriendinnen die ze nog moest beantwoorden, de vraag of ze nog wel genoeg sport deed, het ging maar door. Soms leek het wel drukker in haar hoofd dan in het echt. En daar kwam dat onrustige gevoel vandaan toch? Of was er meer? Soms droomde ze een glimp van hoe het zou kunnen zijn; “Wat nou als…?”. Direct protesteerde haar hoofd; “wees tevreden met wat je hebt, je hebt toch alles wat je wilt?”. Maar het onrustige gevoel bleef hangen.
Als die innerlijke stem ons roept, reageren we dan? Iets in ons wil wel. Maar iets wil nog niet. Onze droom kan werkelijkheid worden, maar durven we het onbekende aan te kijken? Te ont-leren?
Want we kennen de handleiding van ons leven die lang geleden voor ons is geschreven, we weten hoe we moeten praten, hoe we ons moeten gedragen en hoe we eruit zouden moeten zien. We weten wat we moeten doen om succesvol te zijn in deze maatschappij. Sterker nog: de kans is groot dat jij, als je dit leest, succesvol bent.
Maar willen we niet het liefst komen opdagen zoals we zijn? Succes herdefiniëren? Hoe doe je dat?
We werken dag na dag zo hard, maar het kost ons energie, al die feedback, normen en regels. Ergens knaagt er iets: zijn we niet beter in ons werk, betere moeders en vriendinnen, betere partners en zelfs beter als mens als we al onze energie focussen op het zijn van wie we echt zijn? Van onszelf houden zoals we zijn, met alle unieke en gekke kanten. Maar geloven we dat echt? Of staan oude oordelen alweer te springen omdat ze denken het beter te weten?
En dan op een dag horen we onszelf de woorden zeggen, zonder dat we dat wilden. Het kwam van ergens diep vanbinnen, van die plek die we al zo lang genegeerd hadden. Een onverwacht perspectief: Wat nou als we het anders doen?
Heel even, in dat moment, voelen we de eenheid tussen buik, hart en hoofd. We voelen hoe onze intuïtie zich vermengt met passie en samen ons analytisch vermogen inspireert met creativiteit. We voelen de kracht in onszelf opborrelen en zien anderen enthousiast opkijken. En ergens weten we: dit is wie ik ben.
We maken de reis van het gevoel dat we onszelf moeten bewijzen, naar van nature recht hebben op een stoel aan de tafel. Maar nu we vraagtekens zetten bij oude patronen, voelt de wereld soms wankel. Want onszelf echt zien, betekent ook de controle loslaten en dat is spannend. Maar wat nou als je het niet alleen hoeft te doen? Wat nou als we samen aan een plek kunnen bouwen waar we elkaar kunnen inspireren? Een nieuwe perspectief creëren, vanuit vertrouwen in onszelf?
We vinden de weg door onszelf te ontdekken. Door te luisteren naar die stem vanbinnen, die zich steeds lastiger laat ondersneeuwen.
We vinden de moed door met elkaar te verbinden en ons te laten inspireren door zij die hetzelfde pad bewandelen. We bijten het liefste op onze lip als ons binnenste ‘nee’ schreeuwt, maar er in de wijde omtrek geen rationeel argument te bekennen is om dat te onderbouwen. Maar het bewijs wat de scepsis vraagt wordt gevormd door onze interne ervaringen en observaties. En bij twijfel, dragen we elkaar.
Samen bouwen we aan een plek waar we elkaar inspireren. Een plek waar het veilig genoeg is om al onze talenten en unieke giften te ontdekken, maar waar het ook veilig is om de diepste, donkerste gedeelten van onze schaduw te delen. Om samen te helen en te groeien.
Daar vinken we geen persoonlijke ontwikkeling-lijstjes af, maar we maken grote stappen terwijl we buiten alle hokjes denken. In de bruisende energie ontstaat de synergie.
Want nu we zover zijn gekomen, luisteren anderen echt naar ons, omdat we onze authentieke stem laten horen, die komt vanuit de eenheid tussen hoofd, hart en buik. Alles wat daar niet vandaan komt, voelen ze haarfijn aan. Als bewuste leiders vinden we ons succes op de plek waar intellect en integriteit elkaar in de ogen kunnen kijken.
Dapper ontwarren we onze oude patronen en overtuigingen en verkennen we een nieuwe manier. Wij zijn het voorbeeld voor onze kinderen, we schrijven een nieuwe handleiding. Onze harten gaan voor projecten die ons een stip op de horizon geven – die zo fel is dat we aan het licht moeten wennen.
We kiezen voor zelfvertrouwen, dat zo sterk is dat het ongegeneerd mag schuren in ongemakkelijke situaties of in moeilijke tijden, maar dat ervoor zorgt dat we bij onze eigen wortels blijven. Want pas dan maakt wrijving glans.
Want als we diep van binnen voelen, dan ontstaat vertrouwen. En dat vertrouwen hebben we nodig om te stoppen met handelen vanuit angst. Dat is hoe we eerst onszelf, en daarna de wereld veranderen.
Dit is een uitnodiging voor jou, als je klaar bent voor een nieuw perspectief.
Sluit je ogen en voel je buik, je hart en je hoofd.
En voel: jij bent de verandering.
Samen zijn wij de verandering.